از آن‌جا که برویر پرسشگرانه به او نگریست،نیچه اضافه کرد:«منظورم این بود که برای اینکه دو نفر برای هم خوب باشند،هر کدام باید ابتدا برای خود خوب باشد،تا موقعی که متوجه تنهایی خود نشویم،از دیگری به عنوان سپری در مقابل تنهایی استفاده می‌کنیم. فقط کسی‌که بتواند مثل عقاب شجاعانه زندگی کند،قادر است به دیگری عشق پیشکش کند؛فقط او توانایی دارد که آرزوی یک وجود متعالی را برای دیگری داشته باشد.بنابراین یک زناشویی که انسان نتواند از آن صرفنظر کند،محکوم به شکست است.»

«اروین یالوم-و نیچه گریه کرد،ص410،ترجمه‌ی مهشید میرمعزی،نشر نی»

چه کوبنده گفت